Η Εβραϊκή Κοινότητα της Ζακύνθου, επισκιασμένη πάντοτε από εκείνη της γειτονικής Κέρκυρας, διατηρούσε, από τον καιρό της Ενετοκρατίας, ξεχωριστή γειτονιά στην πόλη, την zudeccha, ή, στην τοπική διάλεκτο, το γέττο. Χωρίς να αποτελεί αποκομμένη γειτονιά, ξεχώριζε πάντως από την εβραϊκή πλειοψηφία των κατοίκων της. Προπολεμικά η πόλη είχε δύο Συναγωγές και η Κοινότητα αριθμούσε 275 μέλη. Οι περισσότεροι ήταν έμποροι και τεχνίτες.
Δύο περιστατικά σημάδεψαν, το καθένα με τον τρόπο του, τη μικρή αυτή Κοινότητα. Το πρώτο είναι η διάσωση ολόκληρου του πληθυσμού της κατά τη διάρκεια του πολέμου από τη γερμανική σύλληψη και εξόντωση, με τη συμπαράσταση των Χριστιανών συμπολιτών τους και των αρχών του νησιού. Το γεγονός αυτό είναι μοναδικό στην ιστορία της Κατοχής στην Ελλάδα.
Εξίσου καθοριστικός σταθμός για την Κοινότητα υπήρξαν και οι ισχυρότατοι σεισμοί του 1953, που κυριολεκτικά ισοπέδωσαν την πόλη και τα χωριά της Ζακύνθου. Σε συνδυασμό με τη μετανάστευση πολλών προς την Παλαιστίνη, το 1947, η καταστροφή αυτή σήμανε το ουσιαστικό τέλος της, αφού σχεδόν όλοι οι Εβραίοι του νησιού, έχοντας χάσει σπίτια και περιουσίες, μετοίκησαν πλέον στην Αθήνα.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
