Παλαιότατη, αν και με διαλείμματα, είναι η εβραϊκή παρουσία στη Ρόδο, χρονολογούμενη από τον 2ο αιώνα π.Χ. Η εγκατάσταση ισπανόφωνων Εβραίων στο νησί κατά τον 15ο και 16ο αιώνα μ.Χ., το κατέστησε ένα από τα σημαντικότερα σεφαραδίτικα κέντρα της Ανατολικής Μεσογείου. Η στρατηγική τοποθεσία ευνοούσε το εμπόριο, η άνθηση του οποίου επέτρεψε και την άνθηση της Κοινότητας. Όντας κυρίως έμποροι υφασμάτων και μεταξιού, αλλά και μπαχαρικών και αρωμάτων, οι Εβραίοι του νησιού ευημέρησαν, γεγονός που αντικατοπτριζόταν και στην κοινοτική τους οργάνωση: σχολεία, αρκετά μιντρασσίμ, το Ραββινικό Κολλέγιο, έξι Συναγωγές και φωτισμένοι Ραββίνοι, που άφησαν συλλογές από ρεσπόνσας, όχι μόνο για θρησκευτικά θέματα, αλλά και με γενικότερο ενδιαφέρον.
Οι Εβραίοι της Ρόδου ζούσαν, διατηρώντας μία σχετική εσωστρέφεια, μέσα στα όρια μιας πολύ συγκεκριμένης γειτονιάς, η οποία όμως δεν είχε το χαρακτήρα γκέττο. Η «Τζουδερία», όπως ονομαζόταν, εκτείνεται από το λιμάνι μέχρι το νοτιοανατολικό άκρο των τειχών. Διατηρείται ως σήμερα, με τα στενά δρομάκια και τη χαρακτηριστική τοπική αρχιτεκτονική της να μεταφέρει τον επισκέπτη σε καιρούς περασμένους.
Μετά τον αφανισμό από τους ναζί κατακτητές το 1944, η Κοινότητα θα είχε σβήσει, αν δεν υπήρχε η υποστήριξη από τους πολλούς μεταναστεύσαντες Ροδίτες Εβραίους στην Αφρική και την Αμερική. Έτσι, όχι μόνο διατηρείται η Συναγωγή, αλλά και εξακολουθεί η ιδιαίτερη δραστηριότητα της Κοινότητας για την ανάδειξη της ιστορίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς της.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
