Ο Δαβιτζών Εφέντης Λεβής υπήρξε, σύμφωνα με την νεκρολογία του, άνθρωπος «ευπροσήγορος και μειλίχιος εκ χαρακτήρος, υπήρξεν πλειστάκις χρήσιμος» στην πατρίδα του και τους ομοθρήσκους του. «Διαθέτων όλα τα φυσικά και επίκτητα» προτερήματά του για το γενικό καλό, διατέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ιωαννίνων και του εμπορικού επιμελητηρίου της πόλης. Στον επαγγελματικό τομέα ασχολήθηκε με μεγάλη επιτυχία με τραπεζικές και εμπορικές εργασίες. Ήδη το 1875 είχε σχηματίσει επαρκή περιουσία, ώστε να χρηματοδοτήσει τις πρώτες αρχαιολογικές ανασκαφές στη Δωδώνη.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι στη βραχύβια Οθωμανική Βουλή του 1877 εκλέχτηκε πληρεξούσιος του βιλαετίου των Ιωαννίνων. Έτσι, εκπροσώπησε όχι μόνον την ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά όλους τους Εβραίους της αυτοκρατορίας μαζί με έναν ομόθρησκό του από τη Βοσνία και δύο από την Κωνσταντινούπολη. Κατά τον σύντομο βίο της Βουλής υποστήριξε την ιδιωτικοποίηση των ημιδημοσίων γαιών (erazi i–miriye) και στηλίτευσε τις ατέλειες του οθωμανικού δημοσιονομικού συστήματος και τις φορολογικές καταχρήσεις των τοπικών ηγεμόνων.
Ο Δαβιτζών Λεβής διατέλεσε, επίσης, μέλος του συμβουλίου (μετζλίς) του βιλαετίου Ιωαννίνων, θέση με ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού το σώμα αυτό ασχολούνταν με τα σημαντικά τοπικά προβλήματα και περιλάμβανε ανθρώπους με μεγάλο πλούτο ή/και επιρροή. Τα μετάλλια του Δαβιτζών περιλαμβάνουν τρία οθωμανικά (Osmanlı Devlet Nisanı, Hilal Nisanı και Nisan–I Initiya), έναν Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος, ένα γαλλικό (Légion d‘honneur Chevalier) και ένα αυστριακό (Franz Joseph Orden Offizier).
Με τη σύζυγό του, Χανούλα, δημιούργησαν μια μεγάλη οικογένεια, με έξι παιδιά και πολλά εγγόνια, που έζησε με ευμάρεια σε δύο θαυμάσιες γειτονικές κατοικίες. Πέθανε πλήρης ημερών το 1913. Την επιχειρηματική δραστηριότητά του συνέχισαν οι γιοι του Ματαθίας και Αβραμάκης. Οι περισσότεροι απόγονοί του εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όσοι διέφυγαν, εξακολουθούν να διαπρέπουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
