Είναι γεγονός ότι μέχρι και τον 19ο αι. οι περισσότερες εβραϊκές οικογένειες στην Κέρκυρα δεν διέθεταν τα μέσα για να παρέχουν εκπαίδευση στα παιδιά τους. Το πολύ πολύ να τους παρείχαν μια περιορισμένη θρησκευτική εκπαίδευση. Το 1906 υπήρχαν δύο κοινοτικά σχολεία για αγόρια και κορίτσια, με τα έξοδα της γενικής εκπαίδευσης να καλύπτονται από το κράτος και εκείνα της εβραϊκής από την κοινότητα, ενώ τα προχωρημένα μαθήματα Εβραϊκών γίνονταν από τον ίδιο τον Ραβίνο. Εκείνη την εποχή τόσες πολλές οικογένειες έσπευσαν να εγγράψουν τα παιδιά τους, που χρειάστηκε να επέμβει ο σχολικός επιθεωρητής και να τους ζητήσει «να μετριάσωσι τον ενθουσιασμόν των». Τα παιδιά των ευπορότερων οικογενειών πήγαιναν στο δημόσιο σχολείο και σε ορισμένες ιδιωτικές σχολές.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Νάτα Γκαττένιο-Όσμο, τη δεκαετία του ’30 υπήρχε ένα δημοτικό σχολείο, το 5ο Δημοτικό, όπου λάμβανε χώρα η πρωτοβάθμια εκπαίδευση των εβραιόπουλων. Στεγαζόταν στο κτίριο του Ταλμούδ Τορά και τα περισσότερα εβραιόπουλα της Κέρκυρας ήταν μαθητές του. Ήταν ένα σχολείο, όπου παραδίδονταν μαθήματα τόσο στα ελληνικά όσο και στα εβραϊκά. Τις Κυριακές γινόταν μάθημα μόνο στα εβραϊκά, αφού για τους Χριστιανούς δασκάλους ήταν αργία.
Τα μαθήματα περιλάμβαναν ελληνική γλώσσα και γραφή, εβραϊκή γλώσσα και γραφή σε ράσσι, όπως και γραμματική. Διδασκόταν επίσης η Αλαχά (θρησκευτικά) καθώς και πιγιουτίμ, (σύντομα λειτουργικά ποιήματα, συνήθως στην ελληνική κερκυραϊκή διάλεκτο), ψαλμοί και οι περασότ της εβδομάδας. Διδασκόταν, επίσης, σύγχρονα εβραϊκά, ποίηση και θέατρο.
Οι Χριστιανοί δάσκαλοι αγαπούσαν τους Εβραίους μαθητές τους. Όταν οι ελάχιστοι επιζήσαντες από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης επέστρεψαν στην Κέρκυρα, οι δάσκαλοι περίμεναν στο λιμάνι για να τους προϋπαντήσουν.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
