Μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, η διαρκώς βελτιούμενη θέση, οικονομική άνεση και πολιτιστική άνθηση των Εβραίων της Κέρκυρας ερέθιζε τους Χριστιανούς του νησιού. Κορυφαία έκφραση αυτής της έντασης υπήρξαν τα «Εβραϊκά», ή «η Γκεζερά», όπως ονομάζονταν από τα μέλη της Κοινότητας, τα αντισημιτικά δηλαδή γεγονότα του 1891. Με αφορμή το φόνο μιας οκτάχρονης εβραιοπούλας στις 13 Απριλίου, αναβίωσε η «Συκοφαντία του αίματος», ένας μεσαιωνικός λίβελλος που δυστυχώς επιβίωνε ακόμα. Κατηγορήθηκαν οι Εβραίοι του νησιού ότι σκότωσαν οι ίδιοι το κορίτσι, που υποτίθεται ότι δεν ήταν Εβραία, αλλά Χριστιανή, ως ανθρωποθυσία για να χρησιμοποιήσουν το αίμα της σε τελετουργίες. Το γεγονός ότι από τη μία πλησίαζε το χριστιανικό Πάσχα, κατά το οποίο συχνά σημειώνονταν αντισημιτικές εκδηλώσεις, αλλά και το ότι επέρχονταν εκλογές που υπενθύμιζαν το ζήτημα της χειραφέτησης και των πολιτικών δικαιωμάτων των Εβραίων, επέτεινε την ένταση. Εξοργισμένος ο όχλος εισέβαλε στην εβραϊκή γειτονιά και έκαψε μερικά σπίτια, ενώ λιθοβολήθηκε η κατοικία του Ραβίνου και βεβηλώθηκε και το νεκροταφείο. Η αστυνομία απέκλεισε τη γειτονιά αλλά, παρά τις νουθεσίες του Νομάρχη προς το πλήθος, η κατάσταση εκτραχύνθηκε τόσο, που τελικώς χρειάστηκε η παρουσία του βρετανικού στόλου στα ανοιχτά της Κέρκυρας για να πειστεί η Κυβέρνηση να αποστείλει στρατεύματα από την ηπειρωτική Ελλάδα, προκειμένου να επαναφέρει την τάξη, περισσότερο από ένα μήνα μετά, στις 20 Μαΐου. Τα γεγονότα αυτά κόστισαν στους Εβραίους του νησιού μεταξύ 17 και 22 νεκρών και επεκτάθηκαν και στη Ζάκυνθο με άλλους πέντε νεκρούς. Αποτέλεσαν σημείο καμπής για την τοπική κοινότητα, η οποία άρχισε έκτοτε να φθίνει. Μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς, πολλές οικογένειες μετανάστευσαν προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Αίγυπτο, την Ιταλία και τη Γαλλία. Από τους 6.000 Εβραίους κατοίκους του νησιού, το 1941 η Κοινότητα έφτασε να αριθμεί περί τα 2.000 μόνο μέλη.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
