Τον Ιούνιο του 1797, μετά από την ενετική κυριαρχία 411 ετών, η Κέρκυρα περιέρχεται στους δημοκρατικούς Γάλλους του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Σύμφωνα με το πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης, παρασχέθηκαν στην εβραϊκή κοινότητα δικαιώματα ισονομίας και ισοπολιτείας· γεγονός που οδήγησε εκ νέου σε δυσαρέσκεια από μέρους των Χριστιανών. Ο Ραβίνος, μάλιστα, της Κέρκυρας τέθηκε σε ίση μοίρα με τους αρχηγούς των άλλων θρησκειών. Το ίδιο συνεχίστηκε και κατά την διοίκηση από τους «αντιπάλους» των Δημοκρατικών, τους αυτοκρατορικούς Γάλλους, το 1807. Στις 2 Οκτωβρίου 1808 μάλιστα, ο Κομμισάριος της Αστυνομίας των Κορφών, διαπιστώνει ότι «διάφοροι φαυλόβιοι και κακής ζωής άνθρωποι [..] επιχειρούν κακά κατά των Εβραίων» και διατάσσει «από το νυν και εις το εξής να μην ήθελε ήναι τινάς, ο οποίος να τολμήση να συγχύση εις κανένα τρόπον ούτε με έργα, ούτε με λόγια την ησυχίαν και την ασφάλειαν των ανθρώπων οπού ομολογούν την Ιουδαϊκήν θρησκείαν».
Το 1814 οι Άγγλοι κατέλαβαν την Κέρκυρα, η οποία παρέμεινε υπό αγγλική διοίκηση για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Αν και η περίοδος αυτή είναι γενικώς μία περίοδος προόδου για το νησί σε όλους σχεδόν τους τομείς, για την εβραϊκή παρουσία, που αριθμούσε περίπου 4.000 ανθρώπους, σήμανε την αναστολή των προνομίων που απολάμβαναν και την εισαγωγή απαγορεύσεων και περιορισμών, με νόμους που ψηφίστηκαν από την Ιόνια Βουλή και επικυρώθηκαν από τον Άγγλο Αρμοστή. Με αυτόν τον τρόπο, οι Εβραίοι του νησιού απώλεσαν τα πολιτικά τους δικαιώματα, ενώ τους απαγορεύθηκε και να εξασκούν το δικηγορικό επάγγελμα, περιοριζόμενοι να εμφανίζονται στα δικαστήρια μόνο ως υποδικηγόροι (intervenienti). Παρ’ όλ’ αυτά ιδρύθηκε μία καινούρια Συναγωγή, η «Νουόβα» («Νέα»), η οποία έμελλε να καταστραφεί στους γερμανικούς βομβαρδισμούς του 1943.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
