Το 1387 η Κέρκυρα περιήλθε στην κυριαρχία της Βενετίας. Το 1492 Εβραίοι εκδιωγμένοι από την Ιβηρική Χερσόνησο και το 1494 από τη Νεάπολη κατέφθασαν στο νησί, ενώ ο πληθυσμός μειώθηκε σημαντικά κατά την πολιορκία της Κέρκυρας από τους Οθωμανούς το 1537, οι οποίοι μετέφεραν χιλιάδες αιχμαλώτων. Από το 1540 πάντως οι εξ Ιταλίας Εβραίοι αποτελούσαν πλέον την πλειοψηφία, επιβάλλοντας την απουλιανή διάλεκτο. Διαμορφώθηκαν δύο κοινότητες, οι Γραικοί (Έλληνες) και οι Πουλιέζοι (Ιταλοί και Ισπανοί), η κάθε μία με τη δική της συναγωγή. Το 1589 προστέθηκαν νεοφερμένοι Μαρράνος από την Πορτογαλία που ενώθηκαν με τους Πουλιέζους. Το 1622 εκδόθηκε διάταγμα που καθόριζε τα όρια της συνοικίας που μέχρι σήμερα είναι γνωστή ως «Εβραϊκή» ή, παλαιότερα, «Γέττο». Η γειτονιά δεν είχε ωστόσο τον χαρακτήρα σφραγισμένου γκέτο, αλλά αποτελούσε περισσότερο φυσική με το χρόνο συγκέντρωση πολυάριθμων εβραϊκών κατοικιών σε συγκεκριμένη περιοχή.
Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη η μεγάλη διαφορά που υπήρξε στην αντιμετώπιση των Εβραίων της Κέρκυρας σε σχέση με εκείνους της ίδιας της Βενετίας. Οποιαδήποτε ζηλοφθονία επισκιάστηκε από την ανάγκη προσεταιρισμού της οικονομικά ισχυρότατης κοινότητας σε ένα νησί που θα αποτελούσε στο εξής προπύργιο των ενετικών συμφερόντων στη Μεσόγειο και τους εμπορικούς δρόμους της Ανατολής. Ένα δεκαπενθήμερο μετά την παράδοση του νησιού στους Ενετούς, ο Δόγης εξέδωσε διάταγμα που επιβεβαίωνε όλα τα κεκτημένα δικαιώματά της και απαγόρευε την επιβολή οποιωνδήποτε διακρίσεων. Έτσι, όταν το 1571 αποφασίστηκε η εκδίωξη όλων των Εβραίων από τη Βενετία και τις κτήσεις της, οι Εβραίοι με καταγωγή από την Κέρκυρα εξαιρέθηκαν. Εξίσου αξιοσημείωτο είναι ότι επιβάλλονταν ελάχιστοι περιορισμοί στην κατοχή ακίνητης περιουσίας ή την εξάσκηση επαγγελμάτων. Υπήρχαν, για παράδειγμα, Εβραίοι δικηγόροι, κάτι απολύτως απαγορευμένο στην ίδια τη Βενετία. Από την άλλη όμως, η προϋπάρχουσα υποχρέωση των Εβραίων να φέρουν κίτρινο διακριτικό διατηρήθηκε.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
