Βιογραφικό:
Ο Ιακώβ Μαέστρο γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927. Ο πατέρας του Ισαάκ Μαέστρο πέθανε το 1934 αφήνοντας την οικογένεια χωρίς πόρους. Έτσι, όλα τα μέλη της, η μητέρα του Γράτσια, το γένος Σούρες, ο αδερφός του Ντανιέλ, και οι δύο αδερφές του αναγκάστηκαν να εργαστούν για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία. Ο Ιακώβ δούλευε από εφτά χρονών, ως βοηθός σε ένα κατάστημα τροφίμων. Η οικογένεια ζούσε στα λεγόμενα παραπήγματα των κρεοπωλών στη συνοικία Βαρώνου Χιρς κοντά στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, που μετατράπηκε σε διαμετακομιστικό στρατόπεδο για τους εκτοπισμούς των Εβραίων της πόλης. Με εξαίρεση τη μεγάλη του αδερφή, που είχε ήδη αρραβωνιαστεί και κατοικούσε εκτός της περιοχής, όλη του η οικογένεια συνελήφθη και εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς με την πρώτη αποστολή στις 15 Μαρτίου 1943. Ο Ιακώβ κρατήθηκε διαδοχικά στο Άουσβιτς και στο Μαουτχάουζεν. Απελευθερώθηκε στις 5 Μαΐου του 1945 και το 1946 μετανάστευσε στην Παλαιστίνη, που τότε τελούσε υπό βρετανική εντολή. Εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Ισραήλ και το 1949 παντρεύτηκε την Εστέρ Σίλβας, θεσσαλονικιά Εβραία που είχε μεταναστεύσει εκεί πριν τον πόλεμο.
Τη συνέντευξη πήραν ο Αλέξης Μενεξιάδης και ο Ιάσονας Χανδρινός το 2010 στο σπίτι του στο Ισραήλ.
Απόσπασμα της συνέντευξης:
Συνοικία Βαρώνου Χιρς
Το κλείσανε γύρω γύρω και το κάνανε γκέτο. Φτιάξανε φράχτη και το κλείσανε. Δεν μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν. Δεν μπορώ να σας πω πολλά γι’ αυτό γιατί ήμουν στο πρώτο τρανσπόρ. Μπήκαμε στα βαγόνια. Μια βδομάδα στα βαγόνια χωρίς φαΐ τίποτα. Μόνο δυο φορές μας βγάλανε έξω να κάνουμε τα απαιτούμενα. Και φτάσαμε στην Πολωνία. Όλη η οικογένεια στο ίδιο βαγόνι. Εκτός από τη μία αδερφή μου που δεν ήταν μαζί. […] Όταν φτάσαμε εκεί πέρα μας χωρίσανε. Αγόρια και άνδρες έως 45 ετών μαζευτήκαμε σε ένα μέρος. Γυναίκες το ίδιο. Τα ρέστα –γέροι, μικρά, γυναίκες – ανεβήκανε στα φορτηγά. Και από τα φορτηγά κατ’ ευθείαν στα αέρια.
Μέσα στο στρατόπεδο
Μέναμε στο Μπλοκ 9Α [στο Άουσβιτς Ι]. Όλοι οι Έλληνες που φτάσαμε μαζί. Στο Άουσβιτς δε φτάσανε άλλοι. Στο Μπίρκεναου φτάσανε. Και για μας που φτάσαμε στο Άουσβιτς ήταν καλή τύχη, διότι το Άουσβιτς μπροστά στο Μπίρκεναου ήταν, πώς να σου πω, παράδεισος.
