Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφικών πορτραίτων Ελλήνων Εβραίων επιζώντων των ναζιστικών στρατοπέδων, που μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκαν πάλι στην Ελλάδα. Σε ηλικίες ανάμεσα στα 77 και τα 104, οι πρωταγωνιστές αυτών των φωτογραφικών πορτρέτων αφήνονται σε μία δυναμική σιωπή. Τα πρόσωπα αυτά εγγεγραμμένα στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξεδιπλώνουν τη μνήμη τους μπροστά στο φακό. Εκτίθενται πορτρέτα από επιζώντες του Άουσβιτς, καθώς και από Σεφαραδίτες της Ελλάδας με ισπανική υπηκοότητα, που εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο του Μπέργκεν-Μπέλσεν.
Από το 2012 η εικαστικός Άρτεμις Αλκαλάη, ερευνά, ταξιδεύει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συνομιλεί με τους επιζώντες των –προπολεμικά ακμαίων– εβραϊκών κοινοτήτων. Χτίζοντας μια γέφυρα μεταξύ ιστορικού ντοκουμέντου και τέχνης συνδυάζει στο ίδιο πλάνο τον άνθρωπο μαζί με ένα δικό της έργο από τη σειρά «σπίτι: μια περιπλάνηση». Το αρχετυπικό σχήμα της οικίας-εστίας, δηλωτικό τόπου χαράς, ευτυχίας και οικογενειακής θαλπωρής, ανακαλεί μνήμες και ξεκινά ένα γόνιμο διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, τραύματος και επούλωσης, λόγου και σιωπής. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Νίκο Βατόπουλο, για την Άρτεμη Αλκαλάη, κάθε συνάντηση υπήρξε μία προσωπική καταβύθιση, αλλά και ένα άνοιγμα κάθε φορά σε έναν άλλον κόσμο. Κατά πρόσωπο βρέθηκε με αυτές τις ηρωικές μορφές της καθημερινότητας, που φέρουν τον αριθμό του στρατοπέδου στο χέρι, «ένα σημάδι που κατευθύνει στο τραύμα, ενεργοποιεί τη μνήμη».
Έλληνες Εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος
