Η Εβραϊκή Κοινότητα της Άρτας είναι από τις πιο παλιές στην Ελλάδα. Το 1173 είχε ήδη περίπου 100 οικογένειες. Την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου ο Μανουήλ Κομνηνός παραχώρησε στην κοινότητα ελευθερίες που διευκόλυναν την ανάπτυξή της. Τότε χτίστηκε η παλιά συναγωγή, η «Γρέκα» και άρχισε να λειτουργεί το εβραϊκό νεκροταφείο. Οι Οθωμανοί κατέλαβαν την πόλη το 1449 και λίγο αργότερα η κοινότητα δέχτηκε ένα κύμα προσφύγων από τη Ν. Ιταλία. Αυτοί δημιούργησαν τη δική τους κοινότητα που λειτουργούσε παράλληλα με την παλιότερη, Ρωμανιώτικη κοινότητα της πόλης, γύρω από μια νέα συναγωγή, την «Πουλιέζα».
Πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης ήταν περίπου 500 άτομα, αλλά κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής μόνο 352 είχαν μείνει στην πόλη, οι οποίοι εκτοπίστηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης. Από αυτούς επέστρεψαν μόλις 30, και άλλοι 28 που είχαν κρυφτεί σε κοντινά χωριά. Τραγική ήταν και η μοίρα μιας οικογένειας που είχε κρυφτεί στο χωριό Κομμένο και σφαγιάστηκε από τους Γερμανούς μαζί με τους άλλους κατοίκους του χωριού.
Μετά τον πόλεμο τα μέλη της κοινότητας επέλεξαν το δρόμο της μετανάστευσης. Η κοινότητα διαλύθηκε το 1959 ενώ αργότερα το νεκροταφείο της απαλλοτριώθηκε και το οικόπεδο της συναγωγής παραχωρήθηκε στο Δήμο.
