Η πιο «πολιτική» μορφή των αντιστασιακών Εβραίων, γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1916 στα Τρίκαλα. Ήταν η δεύτερη κόρη του Δαβίδ Φελούς και της Μαρίκας Κοέν. Πρώτη ήταν η Λουίζα (1914) και μικρότερος ο Ηλίας (1920). Η ταραγμένη εποχή στην οποία μεγάλωσε και η ανάμειξη της οικογένειας με τα κοινά καθόρισε την κομματική της ένταξη από πολύ μικρή ηλικία. Ο θείος της, Ραφαήλ Φελούς, διετέλεσε γραμματέας του ΚΚΕ στα Τρίκαλα τη δεκαετία του ’20 και ήταν από τους υποκινητές μιας από τις πρώτες απεργίες στην Ελλάδα: το μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο των Τρικάλων (Φεβρουάριος 1925). Η οικογένεια κατέφυγε στο Βόλο, όπου η Αλλέγρα εντάχθηκε στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Ραφαήλ Καπέτα. Την περίοδο της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου εξορίστηκε στην Κίμωλο και την Φολέγανδρο, μαζί με σημαίνοντα στελέχη του ΚΚΕ. Ο πρώτος της ξάδελφος, Μηνάς Καμπελής πέθανε εξόριστος στον Άη-Στράτη το 1941.
Με την κατάρρευση του Μετώπου το 1941, οι εξόριστοι στην Φολέγανδρο διέφυγαν στην Αθήνα και ασχολήθηκαν με την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Αλλέγρα συμμετείχε στις παράνομες εργασίες της 6ης Ολομέλειας, που κήρυξε την ένοπλη αντίσταση κατά των κατακτητών. Μετά την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, στάλθηκε στη γενέτειρά της και πρωτοστάτησε στη δημιουργία Εαμικών οργανώσεων στη Δυτική Θεσσαλία. Το 1942-1944 διέσχιζε ακατάπαυστα την κεντρική Ελλάδα συγκροτώντας οργανώσεις και διετέλεσε γραμματέας της «Εθνικής Αλληλεγγύης» Θεσσαλίας, ένα είδος «Ερυθρού Σταυρού» του ΕΑΜ στα καθήκοντα του οποίου ήταν η προστασία των καταδιωκόμενων, των πυροπαθών και φυσικά των Εβραίων. Εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ το 1945.
Στον Εμφύλιο Πόλεμο, η Αλλέγρα ακολούθησε τη μοίρα των Ελλήνων κομμουνιστών. Το 1945 παντρεύτηκε τον γιατρό Τάκη Σκύφτη από τον Βόλο, που ήταν χειρουργός στην Ι Μεραρχία του ΕΛΑΣ και μαζί διέφυγαν στο βουνό. Διετέλεσε υπεύθυνη γυναικών και Πολιτικός Επίτροπος στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) στην Θεσσαλία, μαζί με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Το 1949 πήρε το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς στην Ανατολική Γερμανία από όπου επαναπατρίστηκε τη δεκαετία του ’70. Έως τον θάνατό της (Φεβρουάριος 2011), ήταν ενεργή στα πολιτικά δρώμενα και τις ιστορικές συζητήσεις για τη δεκαετία του ’40.
Δείτε την Ψηφιακή Παρουσίαση
